Δονούσα Μάγισσα
Φτάσαμε μια καλοκαιρινή Πέμπτη, δεν είχε κόσμο, μας θύμισε κάτι απομακρυσμένα ψαροχώρια της Κρήτης. Ψιλοαγχωμένοι για το αν θα βρούμε τίποτα ανοιχτό για να ξεχάσουμε την πείνα μας, το νησί μας «γείωσε» αμέσως με την ενέργειά του. Η Δονούσα λειτουργεί καταλυτικά στη διάθεση, τους σφυγμούς και το χαμόγελό σου, αμέσως μόλις βγεις από την «παντόφλα» του Σκοπελίτη. Δεν διαθέτει σπουδαία νυχτερινή διασκέδαση, δεν προσφέρει σπουδαίες βόλτες στην χώρα της (σε σύγκριση με τις πολύβουες Μεγάλες Κυκλάδες) κι όμως η ενέργεια, οι άνθρωποι του νησιού-που είναι λιγότεροι αριθμητικά από τις γάτες- και η χαλαρωτική ατμόσφαιρα καταφέρνει να μετατρέψει το νησί αυτό σε παράδεισο. Εδώ κλείνει το 4G κι ανοίγει το μάτι κι η καρδιά.
Βρήκαμε αρκετούς ξένους περιπατητές και παλιούς γνώριμους που επισκέπτονται τη Δονούσα από καιρό, πολύ πριν σκάσει το τσουνάμι των τουριστών, οι οποίοι μάλιστα επιστρέφουν ξανά το Σεπτέμβρη. Μέχρι το Σάββατο όμως, το νησί είχε γεμίσει για το γάμο της Ζωίτσας και του Ιταλού, όπως φρόντισαν έγκαιρα να μας ενημερώσουν οι ντόπιοι, τους γιόγκι του νησιού.
Ο άνεμος σκάει απαλά στα κύματα και το ντουέτο τους έγινε το μοναδικό ξυπνητήρι που θα ανεχόμασταν σε διακοπές. Δεν κλείναμε βλέπεις το βράδυ τα παράθυρα. Κάτω από το δωμάτιο μας εκτείνεται το λιμάνι του Σταυρού, βλέπει ανφάς την κεντρική παραλία του νησιού. Αγαπώντας τις διακοπές χαμηλών τόνων, είχαμε μαρκάρει από χρόνια την ακτογραμμή των Μικρών Κυκλάδων. Freestyle και εναλλακτική, hippy chic ή απλά λιτή, μετρημένη και αφημένη στα φυσικά της υλικά, η Δονούσα, ένα από τα μικρότερα νησιά της Ευρώπης και το πιο άγριο της Γόνιμης-Άγονης Γραμμής των Κυκλάδων, διαθέτει πλήρες περιηγητικό δίκτυο πεζοπορικών διαδρομών και φυσικά τα τελευταία έτη έχει προστεθεί και το Donousa Trail Running! Το νησί αναπτύσσεται χωρίς να αλλοιώνεται, και σου δίνει την εντύπωση ότι όλοι οι ντόπιοι συνεργάζονται μεταξύ τους για το καλό του νησιού. Ανασύστησαν και τον Πολιτιστικό Περιβαλλοντικό Σύλλογο Δονούσας «Ποσειδών» και τώρα πια προωθούν την ποιοτική ανάπτυξη του τόπου τους.
Περίπου 20 μέρες μετά, προσωπικά ζήσαμε μια σκηνή δεκαετιών περασμένων για την Ελλάδα. Στο λιμάνι του Σταυρού, είχαν κατέβει όλοι οι άνθρωποι που γνωρίσαμε στο νησί και βρίσκονταν εκεί για να αποχαιρετίσουν εμάς και τους γνωστούς τους ταξιδιώτες. Όταν δε ο Σκοπελίτης ξεμπάρκαρε, άρχισαν να κορνάρουν και να κουνούν τα μαντίλια τους συγκινημένοι. «Ραντεβού το Σεπτέμβρη», ακούγαμε να μας φωνάζει σε σπαστά ελληνικά από μακριά ο Γερμανός…
Ταξιδιωτική συμβουλή.
Μην περιμένεις κάτι, ό,τι είναι το νησί θα στο δώσει από μόνο του. Μην βρίζεις για τα μελτέμια, προσπάθησε να ζήσεις εκεί με άπνοια σκέψεων. Γνώρισε τους ανθρώπους του: τη νεαρή οικογένεια των Πράσινων, οι οποίοι ξεχειμωνιάζουν στο νησί, και το γουστάρουν, τον Αθηναίο καλλιτέχνη Δημήτρη Κουκλάκη, ο οποίος έχει χτίσει ένα πολύ όμορφο πέτρινο θεατράκι δίπλα από το σπίτι του (καλώντας όσους βρεθούν στο διάβα του να το επισκεφτούν), τους ψαράδες που αράζουν νωρίς το πρωί στο λιμάνι και πίνουν τον καφέ τους στην κυρία Βαγγελιώ ή το αργά το απόγευμα στον Καπετάν Γιώργη να τρώνε τα σουβλάκια τους και να τα λένε, τον Χρήστο που κερνάει ηλιοβασιλέματα και φρέσκα πελαγίσια ψάρια κατά παραγγελία, τους Γερμανούς παραθεριστές με τα προσεγμένα εξοχικά, τη μαγείρισσα και ιδιοκτήτρια της ταβέρνας Η κόρη του Μιχάλη, την Κούλα, που γνωρίζει πολύ καλά πώς να σε παρασύρει με τη slow food φιλοσοφία της, και τη Λίτσα στο Τζι Τζι ή τη Χρύσα στη Σημαδούρα να σε ταΐζουν εναλλάξ μουσικές και λογοτεχνικές ιστορίες, ενώ εσύ χαζεύεις το πέλαγος από την Αµοργό μέχρι τη Κέρο. Τους θαμώνες του Corona Borealis, τις λιγοστές γιαγιάδες στα πεζούλια, όπως η κυρία Φανή της θρυλικής ταβέρνας του Μήτσου στην ακριτική Καλοταρρίτισα, αλλά και την πιτσιρικαρία της άμμου στο λιμάνι της Μάγισσας.
Έχεις κάποια ιδέα, θες να ταξιδέψεις με την ομάδα μας ή βρήκες κάποια ανακρίβεια στις σελίδες μας;
