Ένα μεγάλο σπίτι ψηλά στον Ασκορδαλό, κάτω από τα Καράνου. Πολλές, έντονες εικόνες από τα περασμένα χρόνια. Οι γιαγιάδες με τα «ζα» τους έξω στην αυλή, να πίνουν καφέ μαζί μ’ ένα κομμάτι γραβιέρα, η εκκλησία της Κυριακής και οι διεκδικήσεις ολόκληρου του σογιού πάνω από ένα κομμάτι τηγανητό κοτόπουλο με στάκα …

Όταν είμαστε μικροί η λέξη που μας οδηγεί στο να ζήσουμε τη ζωή μας είναι η αθωότητα. Όταν πλέον μεγαλώσουμε αυτή η λέξη αντικαθίσταται από τη λέξη ευγνωμοσύνη προς όλους εκείνους που μας τη διαφύλαξαν και μπορούμε να τη θυμόμαστε ως ενήλικες. Δεν είναι απλά τα χωριά μας. Είναι τα σκηνικό της παιδικής μας ηλικίας, και σήμερα, κάθε φορά που τα επισκεπτόμαστε, περπατάμε τριγύρω και νιώθουμε (οκ, οι περισσότεροι) την ίδια χαρά που νιώθαμε όταν ήμασταν μικροί -ακόμη κι αν οι γιαγιάδες δεν είναι πια μαζί μας-, κοιτάνε από ψηλά πότε θα τελειώσει η λειτουργία για να βάλουν το ρύζι (για το πιλάφι, ντε) στη φωτιά.