.

.

.

Η εικόνα των μοναχικών δέντρων, που αιωρούνται ανάμεσα στις βουνοπλαγιές και τον ουρανό, η εικόνα ενός μοναχικού δέντρου - που μονομαχεί με τους αέρηδες και την ξεραΐλα και μοιάζει σαν μαζεύει στα κλαδιά του όλη την πολύπαθη ιστορία ενός τόπου ή και τοπίου με την αιώνια σεμνή σιωπή του, μας στοιχειώνουν τελικά για πολύ καιρό, μετά από κάθε ταξίδι.

.

.

.

Δέντρα σαν γλυπτά. Παραποτάμια. Ξεριζωμένα από κατολισθήσεις και ανθρώπινη αμέλεια. Ακίνητοι πράσινοι γίγαντες που κρύβουν το φως του ήλιου. Ψιλόλιγνα δέντρα που κρύβονται από μια ασθενική ομίχλη. Δάση που ανάμεσα από τις συστάδες των φύλλων τους ξεχωρίζει μια φέτα ουρανού. Ξεχωριστές ποικιλίες – ισχυροί συμβολισμοί παραδόσεων. Τα ξεμοναχιασμένα κι αιωνόβια έλατα. Τα δέντρα της λεβεντιάς, που φυτρώνουν μόνο στα ψηλά βουνά. Άλλα ανεμοδαρμένα που στέκονται όρθια στις θέσεις τους, καμιά εκατοσταριά χρόνια.

*Ο τίτλος είναι από το ομώνυμο μυθιστόρημα «Το βαλς των δέντρων και του ουρανού» του Guenassia Jean-Michel, εκδόσεις Πόλις.