2014. Το πρώτο μας ταξίδι. Δρόμου. Χωρίς προορισμό. Γιατί μάλλον ισχύει, ότι όλα εκείνα που συμβαίνουν και μοιάζουν τυχαία, τελικά δεν είναι. Είναι τα όνειρά σου που παίρνουν σάρκα και οστά, την ώρα που πρέπει.

……

Την πρώτη φορά που επισκεφτήκαμε την περιοχή του Ασπροποτάμου, ήταν βαρύς χειμώνας, τα βουνά με τα έλατα της νότιας Πίνδου ολόγυρα του, οι μεγάλες χαράδρες και τα κλαδιά των δέντρων ήταν "καμμένα” από το χιόνι των προηγούμενων ημερών και το φορτωμένο μας τζιπ κόλλαγε στο κρυσταλλωμένο χώμα.

Μετράγαμε τις στροφές με το αυτοκίνητο και βγαίναμε από κάτι βαθυπράσινα δάση που κατέληγαν σε αλπικά τοπία. Οδηγούσαμε δίπλα στο ποτάμι του μυθικού Αχελώου, όπου τα έλατα, έγερναν ολοένα και πιο κοντά στις όχθες του. Σε κάποια στροφή, το τζιπ μας τελικά δεν κατάφερε να τα βάλει με τα θεόρατα νεροφαγώματα του Λάκμου (γνωστό και ως Περιστέρι της Πίνδου) και πήραμε το δρόμο για το Χαλίκι. Αν δεν το παθαίναμε όμως αυτό, δεν θα είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε την εμπειρία του La Verliga (όνομα δανειζόμενο από την παρακείμενη δρακόλιμνη Βερλίγκα), ενός εναλλακτικού ταβερνείου μέσα στις άγνωστες βουνίσιες ερημιές της Ελλάδας, που τρέχει ο Χρήστος Ζαχαρής.

Ο Χρήστος, που λες, είχε χτίσει μία καριέρα στη δημοσιογραφία, αλλά τα παράτησε όλα γι’ αυτό το γραφικό χωριουδάκι, ένα σπάνιο γεωγραφικό εύρημα, μιας Ελλάδας που πραγματικά αντιστέκεται στη φθορά των αναμνήσεων μιας άλλης εποχής και σε πείσμα του μαζικού τουρισμού. Το χειμώνα μένει μόνος του εδώ, κανονικός ακρίτας, να υποδέχεται όσους έχουν χάσει το δρόμο τους, τους απανταχού αναχωρητές και τους Ισραηλίτες μηχανόβιους που ενίοτε επισκέπτονται το μαγαζί του (αφού πρώτα έχουν χορτάσει χωμάτινες διαδρομές) για να δοκιμάσουν τα εδέσματα του.

Καθόμαστε στον χειροποίητο ξύλινο οντά του μαγαζιού. Βράδυ μιας χειμωνιάτικης μέρας που ωστόσο εδώ μέσα, θυμίζει καλοκαίρι. Η ζεστή μυρωδιά του χώρου σμίγει με τα ζεστά χαμόγελα των θαμώνων. Το συναισθανόμαστε ήδη, ότι μαζί τους θα μοιραστούμε ένα πολύτιμο βράδυ. Ο Χρήστος μας ρωτάει αν πεινάμε. Έχετε τίποτα; συμπληρώνουμε δειλά.

Μετά από ένα λουκούλλειο δείπνο, πώς είναι η ζωή εδώ πάνω; Τον ρωτάμε. Πριν από πολλά χρόνια ο ίδιος πήρε την απόφαση να ζήσει μόνιμα στο Χαλίκι αναλαμβάνοντας χειμώνα-καλοκαίρι το μαγαζί που λειτουργούσε παλιά ο πατέρας του. Είναι όμορφα. Αλλά είμαστε πολύ μόνοι μας. Κι εδώ; Και στην πόλη νιώθουμε μόνοι…Και ούτε καν νοιαζόμαστε να ψάξουμε για ένα ωραιότερο περιβάλλον. Εκείνος δείχνει να στεναχωριέται. Στεναχωριέται για το χωριό του που ζωντανεύει για λίγο το καλοκαίρι και όταν έρχεται ο βαρύς χειμώνας όλοι φεύγουν.

Εκείνο το βράδυ μας φιλοξένησε στον οντά του, μας σκέπασε με κάτι  χοντρές κουβέρτες της μάνας του και νωρίς την επόμενη μέρα προσπεράσαμε μία αρκούδα και αφού τελειώσαμε το πρωινό μας συζητώντας για τις αγριάδες της φύσης, πήραμε τον δρόμο για την επιστροφή. Δεν θέλαμε αυτή η μετάβαση, από τον ένα τόπο στον άλλον, να γίνει αφού έχει πέσει το δειλινό.

Οι νύχτες κάνουν πιο δύσκολο τον αποχωρισμό, ενώ όσο έχει ακόμα φως, μπορείς  ταυτόχρονα να πάρεις μαζί σου τα χρώματα του τόπου και εκείνο το στραβό δοντάκι που κάνει το γέλιο των πραγματικών ανθρώπων χαριτωμένο, και να τα ρίξεις πίσω στη δική σου καθημερινότητα.

Το Χαλίκι ανήκει στην Περιφερειακή Ενότητα Τρικάλων και απέχει 100 περίπου χλμ. από τα Τρίκαλα και 25 περίπου χλμ. από το Μέτσοβο. Είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.168 μ. στις πλαγιές του όρους Λάκμος (ή Περιστέρι) ανάμεσα σε δάση από έλατα, μαύρα πεύκα, οξιές, βελανιδιές και αποτελεί ένα από τα πιο ορεινά χωριά της Ελλάδας και το δυτικότερο χωριό της Θεσσαλίας, πάνω στα σύνορα με την Ήπειρο. Το ιστορικό βλαχοχώρι που βρίσκεται κοντά στις πηγές του ποταμού Αχελώου -όπου οι ντόπιοι τον ονομάζουν Ασπροπόταμο και έχει δώσει το όνομά του στην ευρύτερη περιοχή- χαρακτηρίζεται από τα πετρόχτιστα οικοδομήματα, τις πέτρινες τοξωτές γέφυρες και τις λιθόκτιστες βρύσες. Η μακραίωνη ιστορία του οικισμού, που είχε ανέκαθεν παράδοση στην ημινομαδική κτηνοτροφία, επιβεβαιώνεται από διάφορες πηγές, με πρώτη γραπτή αναφορά το 14ο αιώνα στο χρυσόβουλο του Βυζαντινού αυτοκράτορα Ανδρόνικου Γ’ Παλαιολόγου. Σήμερα είναι σχεδόν εγκαταλελειμμένο το χειμώνα μετρώντας 2 κατοίκους αλλά αποκτά ζωή από τον Ιούνιο μέχρι και το Σεπτέμβριο, περίοδο που κάποιοι κτηνοτρόφοι επιστρέφουν με τα κοπάδια τους από τα χειμαδιά του θεσσαλικού κάμπου. Οι περισσότεροι Χαλικιώτες ζουν μόνιμα στα Φάρσαλα και τη Λάρισα. Αξιοθέατα του χωριού αποτελούν οι εκκλησίες του, η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής του 1725 στην πλατεία, ο ναός του Αγίου Γεωργίου ακριβώς απέναντι από το χωριό με μια αγριοκερασιά που ξεφυτρώνει από τον τρούλο του,  ο ναός του Αγίου Αθανασίου, το εκκλησάκι των Αγίων Αποστόλων και του Αγίου Μόδεστου (που είναι προστάτης της κτηνοτροφίας), και το πάλαι ποτέ μοναστήρι του Προφήτη Ηλία του 1835 με το ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα του 1783 στο 1 περίπου χλμ έξω από το χωριό. Άλλα σημαντικά μνημεία είναι τα πέτρινα τοξωτά γεφύρια του Φίλου και του Αγίου Γεωργίου και οι λιθόκτιστες βρύσες ‘‘Αυλότοπα’’, ‘‘Φίλος’’ (του 1800 περίπου),  ‘‘Φονίσκα’’ (του 1900) και ‘‘Νεράιδα’’ (του 1960). Το σπουδαιότερο σημείο ενδιαφέροντος, όμως, για το οποίο έρχονται αρκετοί φυσιολάτρες στην περιοχή -κυρίως την άνοιξη και το καλοκαίρι- είναι η δρακόλιμνη Βερλίγκα (ή Βρίγγα, που στα βλάχικα σημαίνει κύκλος) που προσεγγίζεται από μονοπάτι 2 περίπου ωρών από το χωριό. Η αλπική λίμνη βρίσκεται έξω από το Χαλίκι με βορειοδυτική κατεύθυνση προς την κορυφή του Λάκμου (κορυφή Τσουκαρέλα 2.295 μ.) και συναντάται σε υψόμετρο 2.050 μ., ενώ σχηματίζεται από τα νερά που στη συνέχεια δημιουργούν τον Αχελώο και καταλήγουν στο Ιόνιο Πέλαγος.