Το σπίτι μας είναι το τελευταίο του χωριού. Απέναντί του μόνο τα βουνά, και εύκολα μπορεί κανείς να φανταστεί ότι η επίσκεψη κάποιου άγριου ζώου, εδώ, είναι όντως πολύ πιθανή.
Το πρώτο βράδυ καθίσαμε στην πέτρινη αυλή και κλείσαμε τα μάτια μας για να αφουγκραστούμε το σκοτάδι, νιώθοντας τελικά ότι τα βουνά που προστατεύουν το χωριό, άρχισαν να προστατεύουν και εμάς.
Έτσι, αφήσαμε τους εαυτούς μας να ξεκινήσουν ένα παράξενο ταξίδι σε ένα τόπο με μακρά ιστορία, σε ένα τόπο που η ζωή παίρνει το χρώμα που αντικατοπτρίζουν οι λίμνες, σε ένα τόπο που ακόμη και τα φυσικά στοιχεία δηλώνουν την υποταγή τους στη Φύση, που τα διεκδικεί μαζί με τον άνθρωπο πολύ μαχητικά.
Έκανε φοβερό κρύο μέσα στο δωμάτιο. Η θέρμανση δεν βοηθούσε καθόλου, ανοίγαμε εναλλάξ τα παράθυρα, για να δούμε που είχαν στοιβάξει τα ξύλα για τη σόμπα.
Μόνο θόρυβοι από τη φύση. Ένας Αλβανός σφυρίζει και σμίγει τον σφύριγμά του με τους ήχους από τα κουδούνια των προβάτων του.
Διασχίζουμε τους δρόμους της Πρέσπας και κάνουμε ελιγμούς ανάμεσα σε αγροτικά που έχουν βγει για δουλειά. Οι μεγάλες σημάνσεις «Προσοχή Πέρασμα Αρκούδας» στους δρόμους, προφανώς και καδράρουν το όνειρο μας. Η γειτόνισσα φέρνει φρέσκα αυγά για να μας κεράσει, ο κύριος Χρήστος βγάζει το κοπάδι για την πρωινή βόλτα του. Τίποτα δεν είναι οικείο γύρω μας, αλλά την ίδια ώρα όλα απορρέουν εκείνη την οικειότητα που μάθαμε πια να αισθανόμαστε απέναντι στο άγνωστο και να την ερμηνεύουμε σαν πολύτιμη εμπειρία.
Σήμερα έβρεχε στις Πρέσπες. Ο Κυριάκος πρόσθεσε ότι τις επόμενες μέρες μας περιμένουν χιόνια πολλά.
Μεγάλη Πρέσπα. Στην άκρη της λίμνης πολλές βάρκες. Αν δεν έβρεχε, θα κάναμε μια βόλτα για να μπορέσουμε να δούμε μέχρι την Αλβανία και τις λευκές κορυφές των Σκοπίων. Ατάραχες αγελάδες περπατάνε κατά μήκος με ένα ρυθμό απόλυτα εναρμονισμένο με κείνο του νερού. Χαμένοι τουρίστες κάνουν βόλτα κρατώντας ομπρέλες και μοιάζουν σαν καρτ ποστάλ. Κάποιες στιγμές νιώθουμε πως βρισκόμαστε στην άκρη της Ελλάδας, να κάνουμε βόλτες και να συλλέγουμε ιστορίες, οι οποίες για κάποιους είναι μια καθημερινότητα και για άλλους μια αδιανόητη συνθήκη.
Οι Πρέσπες, μια μυστική, ιερή συμφωνία ανάμεσα στη φύση και τον άνθρωπο, επηρεάζουν πρώτα το ασυνείδητο και μετά το συνειδητό. Ένα μήνα σχεδόν εκεί κοιμόμασταν βαθιά, χωρίς όνειρα, και για πρώτη φόρα στην ζωή μας χωρίς προσπάθεια, χωρίς καθόλου κόπο.
Τελευταία νύχτα στις Πρέσπες. Άναβες το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και άφηνες το σταχτοδοχείο να γεμίζει από τις γόπες σου, έγραφες και ευχόσουν να ξημερώσει και να ‘ναι ντυμένα όλα στα λευκά. Οι λευκές νιφάδες πάνε με τα κόκκινα κεραμίδια, σου μουρμούριζα και κουνούσα το κεφάλι καταφατικά. Μας πρόλαβε το χιόνι και γέμισαν τα παράθυρα από λευκές νιφάδες που ταξιδεύανε πάνω από το χωριό και πάνω από την παραμελημένη αθωότητα μας. Και τότε τρέξαμε και οι δύο προς την πόρτα, μας έπιασε ένας απρόσμενος ενθουσιασμός. Τόσο απλά, έρχεται μια στιγμή, από κείνες που δεν φαντάζεσαι πως κουβαλούν μια μικρή ή μια μεγάλη απάντηση, απλά μερικές νιφάδες, κατάλευκες, για να αραιώσουν τη βαριά σου σκέψη και καθημερινότητα, μήπως έτσι και πάνω στην επιφάνεια του λευκού μπορέσουμε να σχηματίσουμε καθαρά τα επόμενα ταξιδιωτικά μας βήματα.
