Οι διακοπές στην Ψέριμο είναι μοιραίες.  

Οι διακοπές στην Ψέριμο εξημερώνουν όνειρα.

Στην Ψέριμο καταλαβαίνεις την ακινησία του καλοκαιριού.

Εδώ δεν θα χρειαστείς κανένα μέσο για να μετακινηθείς και μπορείς να είσαι ξαπλωμένος/η στις αιώρες όλη μέρα και να κουνάς ρυθμικά το κεφάλι στον groovy ρυθμό της μουσικής του καφέ που ανήκει στον πειρατή Νικόλα.

Στις διακοπές σου στην Ψέριμο πετάς ρούχα, ξανοίγεσαι στη θάλασσα και δεν είναι κανείς τριγύρω να σε δει.

Όπως όλες οι διακοπές, και στην Ψέριμο ιδανικά οφείλουν να έχουν οι μέρες μυστήριο και οι νύχτα έναστρη μαγεία.

Δε ξέρουμε αν είναι το φως, η μυρωδιά της θρούμπης, αλλά στην Ψέριμο μπορεί όντως ν’ αδειάσει το κεφάλι σου από τα πάντα.

Διακοπές στον ελληνικό επίγειο παράδεισο

Όταν μεγαλώναμε μόνοι μας στα αστικά, παιδικά μας δωμάτια, ήταν δύσκολο να φανταστούμε ότι σ’ ένα μαγικό βράχο κάπου στην άκρη της Ελλάδας μια χούφτα παιδιά να συνεχίζουν να βιώνουν το καλοκαίρι της αθωότητας. Μέσα σε μια απόλυτη «ξυποληταρία» και χωρίς τη μαμαδίστικη γκρίνια, να παίζουν ομαδικά παιχνίδια, να μοιράζονται, και να χαίρονται απλά και όμορφα την ελληνική φύση.

Και κάπως έτσι, ξεκινάει ένας μεγάλος καλοκαιρινός έρωτας… Από επιλογή, ναυαγήσαμε το καλοκαίρι του 2014 στο νησί της Ψερίμου, το νοτιότερο νησί των Δωδεκανήσων, τόπος τουριστικής λήθης με ατμόσφαιρα από τα 80’s.

Χάρτης της Ελλάδας, σκηνή, πάμε.

Αναζητώντας περιοχές και παραλίες εκτός του τουριστικού ραντάρ καταλήξαμε στην Ψέριμο. Ένα μέρος που έχει αυτή την καθησυχαστικά retro τουριστίλα, τις καλύτερες καβάτζες για free camping και ένα εμβληματικά ελληνικό καλοκαιρινό σκηνικό.

Τώρα αγαπητέ αναγνώστη, άνοιξε το Google Earth με κατεύθυνση τα Δωδεκάνησα -εκεί που σχεδόν τελειώνει η Ελλάδα- και βρες την Ψέριμο, το νησάκι – βράχο που διεκδικούν οι γείτονες Τούρκοι. Μέσα σε μερικές μέρες, μαντεύουμε ότι δεν φταίνε μόνο τα γεωπολιτικά, αλλά ίσως και το ίδιο το νησί με τις φυσικές ομορφιές του. Κάθε χρόνο έρχονται και ξανάρχονται εδώ, οι θαμώνες του νησιού, όχι οι σκαφάτοι – οι άλλοι, που στήνουν το θερινό νοικοκυριό τους στην πιο καλή καβάτζα του νησιού, στο προαύλιο του παλιού Δημοτικού σχολείου της Ψερίμου.

Στην Ψέριμο οι ορδές τουριστών δεν υπάρχουν (με εξαίρεση τα εκδρομικά-«καταδρομικά» από την Κω και την Κάλυμνο που ξεφορτώνουν μέσα στη μέρα εκατοντάδες τουρίστες για 1 ώρα, νοθεύοντας για λίγο την αίσθηση της μοναχικότητας), αυτοκίνητα δεν υπάρχουν, μόνο γυμνά κορμιά, πρωτόγονες ψαριές και η ανατολή και η δύση - μοναδικές κάθε μέρα. Εδώ γεύεσαι τον χωροχρόνο διαφορετικά. Ναι, το κάμπινγκ - επίσημα - δεν επιτρέπεται ούτε κι εδώ – στο νησί Γαλάζια Λίμνη.

Και κάπως έτσι δελεαστήκαμε κι εμείς.

Πήραμε το καραβάκι από την Κάλυμνο, αφήσαμε τζιβάνες τα μαλλιά και πετάξαμε τοξίνες αστικές πίσω. Φτιάξαμε το δικό μας χίπικο καταφύγιο, τη χρονοκάψουλα με απευθείας σύνδεση στο παράλληλο σύμπαν της ανεμελιάς, με όπλα μία σκηνή και μία αιώρα.

Λένε για την Ψέριμο ότι είναι γεμάτη μαγνητικά πεδία.

Λίγοι αποφασίζουν να μείνουν για πάντα εδώ, αποκομμένοι από τον πολιτισμό. Το νησί σε δοκιμάζει συνέχεια. Τη 21η μέρα των διακοπών μας, που αποφασίσαμε ότι πρέπει να φύγουμε επιτέλους, την πατήσαμε. Σήκωσε ένα ξαφνικό μπουρίνι, γεμίζοντας τα υπάρχοντά μας με θαλασσινό αλάτι, λες και το νησί μας έκανε μούτρα για τον αποχωρισμό. «Μη νομίζετε ότι έχετε πια επιλογή. Πάρτε το σώμα σας και φύγετε, αλλά το μυαλό σας θα γυρίζει πάντα εδώ», σαν να είπε με όλη την μαγνητική του ενέργεια.

Έκτοτε βλέπουμε την Ψέριμο τα ανήσυχα βράδια στα όνειρά μας ή και για να πατήσουμε την παύση στον χρόνο. Νοσταλγούμε και σκεφτόμαστε τους ανθρώπους που μένουν μόνιμα εκεί. Την κυρία που έφτιαχνε κοχυλένια βραχιόλια, τη Σεβαστή με τους τηγανητούς χταποδοκεφτέδες της, τον ψήστη Νικήτα με το ένα χέρι, τον σκουρόχρωμο ρυτιδιασμένο πλανόδιο εμποράκο με το ένα δόντι (που μαζεύει θαλασσινό αλάτι όλο το χρόνο για να το πουλήσει σε περαστικές πάλλευκες Σκανδιναβές το καλοκαίρι), αλλά και τη γυναίκα του Ναπολέοντα με το τεράστιο καπέλο-σφουγγάρι, να βλέπουν μόνοι τους τα απίστευτα ηλιοβασιλέματα στο Αιγαίο, αλλά και να μην τους νοιάζει. Εξάλλου η πηγή της έμπνευσής τους συνεχίζει να βρίσκεται εδώ, στα παιδικά τους χρόνια, στην απεραντοσύνη των νερών και εντός των ορίων του Αιγαίου, στα βάθη της ψυχής των χαμένων πατεράδων ψαράδων/σφουγγαράδων τους και στην αιώνια δίψα τους για ελληνική ζωή.