Βγήκαμε από το Γουλανδρή, απόγευμα Σαββάτου, νιώθωντας εκείνη την μεθυστική αβεβαιότητα που νιώθεις όταν βγαίνεις από κάτι που έχει μετακινήσει τον κεντρικό σου άξονα, σαν μία επιδέξια σύνθεση ζωής. Ένα μουσείο με στοχασμό και δυνατά καλλιτεχνικά «κάδρα» όπου κι αν ρίξεις το βλέμμα σου. Όχι μόνο στους φωτισμένους, αλλά και στους αφώτιστους, στους δεύτερους πίνακες που όταν τους παρατηρήσεις πιο επίμονα γίνονται πρώτοι. Καμιά φορά, άλλωστε, τα «αστέρια» και οι κριτικές υπολείπονται της ουσιαστικής σημασίας ενός έργου…Βαθιά περισυλλογή, βλέποντας την αποθέωση των καλλιτεχνικών δεξιοτήτων των δημιουργών τους, που έχουν νιώσει στις εκατοντάδες ώρες της τέχνης τους.